دارم یه کتاب میخونم به اسم "پیش از آنکه بخوابم"شخصیت اصلی داستان زنیه که هر روز صبح که از خواب بیدار میشه همه چیز یادش رفته ،چیزی یادش نمیاد فقط یه روزایی ممکنه خاطراتی از بچگی ش به یادش بیاد
چقدر دلم میخاد مثل این زن هر روز که از خواب بیدار میشم چیزی از روزهای دیگه یادم نباشه این وزن سنگین روزهایی که گذروندم آزارم میده خاطرهایی که رو هم تلنبار شدن ...در واقع خاطره نیست یه وزنه ی سنگینه که به روحم وصله و مدام روحم رو به قعر زمین میکشه!
هر روز که به ما میگذره در واقع نمیگذره میمونه ،،وزن داره، روح من این وزن سنگین رو باید تحمل کنه ولی
من نمیتونم
نمیخام
خسته م
کاش میشد یا زمان به عقب بر میگشت یا من بدون اینکه بمیرم و زجر مردن و به دیار باقی شتافتن(!!!) رو مجبور باشم تحمل کنم از قطار دنیا پیاده میشدم!
**عنوان تیکه ای ازیکی از آهنگ های رضا صادقیه با همین اسم
مگه مردن عذاب داره! یه فیلمهبود با این موضوع اسمش سادم نیست چی بود اما زندگی جالبیزنیس همه دلشون برات میسوزه
آره
ولی تو که یادت نمیمونه بزار دلشون بسوزه
از قطار دنیا پیاده شدن چه تعبیر جالبی بود صبا :)
دایی فکر کن مثلا یه درسی که ازش خوشت نمیاد..مجبوری هر روز بخونی چون هیچی یادت نمیاد
چه ربطی داشت دایی ؟؟
یه همچین فیلمی هم بود"چپ دست"
اره خیلی خوبه؛)فقط برای اطرافیان یکم خسته کنندست
من که چیزی یادم نمیمونه بذارناراحت بشن