پنج شنبه بعد از ظهر که میرفتیم باغ تو راه دو تا درنا دیدیم که کنار دریاچه ی وسط راه بودن ، عصر هم یه روباه دیدیم البته اونم ما رو دید و فرار کرد خیلی خوشگل بود یه عالمه پرنده هم دیدیم که حدس زدم دارن کوچ میکنن دیروز داشتم به این فکر میکردم چقدر خوبه آدم پرنده باشه و کوچ کنه...هر شش ماه یه بار جای زندگیت عوض میشه و هر شش ماه یکبار یه مسافرت طولانی میری (خدا کنه عقلشون برسه هر دفعه جای قبلی نرن)
پرنده ها احتمالا به چیزی دل نمیبندن (حتما دیگه! وقتی آنقدر راحت میتونن بزارن و برن) و وقتی برمیگردن دوباره همه چیز رو از نو میسازن.جالبه که آدم تو زندگی بعدیش یه پرنده باشه ...
من خیلی به تناسخ فکر میکنم
من دوست دارم بدونم تو زندگی های قبلی م چی بودم و چطوری زندگی کردم
اهوم؛وقتی رفته بودم سنگده یکجاهاییش رو دلم می خواست خودم رو از ماشین پرت کنم پایین انقدر قشنگ بود انقدر عالی بود...؛)
اهوم چون ارامش عجیبی میده به ادم این مدل زندگی...انسانیم ولی خیلی جاها حق انتخاب نداریم ازادی رو تو هیجای زندگیم ندیدم
راستش تا حالا سنگده نرفتم
ولی قبول داری بهار ادم اگه چیزی رو بخاد هیچی نمیتونه جلوشو بگیره
مثلا تو اینستا پره از دخترهایی که بک پکر و هیچهایکر هستن بهار میدونی چقدر دلم میخاست جاشون باشم درسته شرایطشو نداشتم ولی اعتراف میکنم تلاشی هم نکردم شاید شرایطش جور میشد!
اهوم اهوم؛)اینجوری خیلی خوبه؛وای صبایی چقدر خوب این چیزا به ذهنت می رسه ایول ایول؛))
عجیبناک دلم می خواد برم تو یکی از روستاهای مازندران مثل سنگده فوق العادست مثه یه تیکه بهشته؛)
بری اونجا زندگی کنی؟؟ وای عاشق تنهایی زندگی کردن تو یه خونه ی روستایی تو شمالم
جالبه خیلی ها این مدل زندگی رو دوست دارن
ولی من بعد از بازنشستگی عمری بود حتما اینکارو میکنم
کاری ندارم زندگی بعدی کجاها خواهیم رفت
من ارزو داشتم که تو همین زندگیم یه پرنده بودم
یه پرنده ای که از هر جا که خوشش نمیاد زود بپره و برن نه اینکه جسارتی از خودش نداشته باشه و مات و مبهوت ابدالدهری باشه
بعضی از ما انسانها اونقدر اادمونبی ارادگی شده که جسارت حداقل حکت ها رو هم نداریم
پست با احساسی بود
موفق باشین
منتظر نظراتتون تو وبلاگم هم هستم
سلام کاکتوس عزیز
ممنونم
بله دقیقا با شما موافقم